BAN PHE.....CHRISTIES GUESTHOUSE VALT TEGEN.

Donderdag 27 februari 2014. Christies Guesthouse leek op de website zo aantrekkelijk Prachtige foto's, goede omschrijving van van alles en nog wat. Een familie guesthouse. JA allemaal positieve dingen. Je gaat daar gewoon op af. Toch viel ons het hele guesthouse tegen.

Het begon eigenlijk al bij de ontvangst. Onze koffers moesten we zelf naar binnen zeulen. Aandacht was er nauwelijks. We kregen het gevoel dat alles maar om een ding draaide......'BAHTS' . De man achter de tap begon gelijk over geld. 7200 Baht wilde hij incasseren. NU..... Toen ik kenbaar maakte niet genoeg geld te hebben, wees hij naar een ATM-geldautomaat. "Morgen", zei ik resoluut. Hier stond ons hoofd helemaal niet naar, na 11 uur reizen waren we doodmoe en verlangden maar naar 1 ding, de gereserveerde kamer. Die bleek op de 2e verdiepng te zijn. Twee steile trappen, waarvan 1 trap zonder leuning moesten genomen worden. Bizar!!! Gelukkig nam de man onze koffers en bracht ze ruw naar boven. We waren benauwd dat er wielen zouden afbreken.

Vrij snel stonden we bij kamer nr.4. Toen de man de deur opende was de eerste indruk positief. Een mooie kamer met ventilator en airco stond ter onze beschikking. Vrij vroeg gingen we naar bed. De volgende morgen overal lawaai. De drukke straat voor het guesthouse is een doorgaande weg. Vrij vroeg werden we gewekt door voorbij razende auto's. Toen kregen we problemen met het toilet. De boel zat na gebruik geheel verstopt. De koelkast werkte niet. Het was bar en boos. Het enige dat  perfect was dat was de douche en het bed.

We zijn naar beneden gegaan en hebben geklaagd. De man achter de tap keek moeilijk en deed net of hij ons niet begreep. Hij wilde het met eigen ogen zien. Maukie is met hem naar boven gegaan en heeft alles nogmaals verteld en gevraagd om een andere kamer. Hij deed net of hij het niet begreep en negeerde onze klachten. Uiteindelijk zou hij er wat aan doen. Nou dat is echt op zijn Thais gebeurd. De WC leek weer goed te werken. Maar dat was een farce. Na een gebruik waarbij doorgetrokken moest worden, kregen we hetzelfde probleem. "We gaan aan ander guesthouse zoeken". En we vonden er eentje.

Mac Garden was een schot in de roos. Een prachtige kamer in een zeer rustige omgeving.. Die nemen we!. Het meisje dat ons vergezelde begreep dat we pas morgen konden komen

. De rest van de dag hebben we door Ban Phe geslenterd. De haven met de vele vissersbootjes was een plaatje. We zijn een heel lange pier afgewandeld en hebben ons vergaapt aan prachtige vissersbootjes

Bij de Bank of Bangkok hebben we Bahts opgenomen. Vermoedelijk is dit de laatste opname voordat we terugvliegen naar Nederland. Laat in de middag hebben we Christies Guesthouse gezegd dat we daar weg zouden gaan. Toen konden we opeens een andere kamer krijgen. Kamer nr 1 op de 1e etage. We hadden er beiden geen trek meer in.

Lampen om 's nachts te vissen.

http://www.christiesbanphe.com/

Mac Garden Resort (Rayong Province/Phe, Thailand) - Hotel Reviews - TripAdvisor

gaapt

VAN SIEM REAP- CAMBODIA NAAR BAN PHE-THAILAND.

Woensdag 26 februari 2014. Vanmorgen voor dag en dauw, kwart over zes, opgestaan. Er moest nog wat in de koffers opgeborgen worden. Ook onze rugzakken moesten reisvaardig gemaakt worden. Om zeven uur was alles zover en konden we naar de ontbijttafel in Jasmine Lodge.

Om half acht zouden we opgehaald worden. Dat liep natuurlijk weer uit tot 8uur. Een kleine tuk-tuk was het begin van de ruim 11 uur die deze reis zou gaan duren.Honderden kilometers moesten overbrugd worden. Na een korte tocht door Siem Reap werden we afgeleverd op een busstation. Daar stapten we over op een superbus, een echte VIP-bus. Onze koffers gingen met een grroot aantal backpakker rugzakken in een laadruimte onder de vloer.

 Twee comfortable leren stoelen met veel beenruimte hebben we genomen op ongeveer de helft van de wagen. De airco was goed te regelen. De stoelen hadden een geweldige zit.Op verschillende adressen werden reizigers opgehaald, de bus raakte vol en om negen uur reden we Siem Reap uit. De weg naar de grens was van goede kwaliteit. Het landschap was vlak, vele rijstvelden gingen ons voorbij. Alles was groen en zonder stof. De fris groene vegetatie was een lust voor het ook.

Vele buffels stonden tot aan hun dikke buik in het water en deden zich tegoed aan al dat sappig groen. Rond twaalf uur waren we bij de grens.

Daar begint dan het gedoe. Lange rijen grensovergangers blokkeerden de paar loketten die ze aan de Cambodiaanse kant beschikbaar hadden om de paspoortcontrole en de "UIT'-stempels te verzorgen. Wij hadden eigenlijk geen trek in die meute. Een man in uniform zag dat we aarzelden om aan te sluiten. "Ik kan u helpen met het paspoort en de stempels". Wij hadden er wel oren naar, maar we wisten tegelijkertijd dat dit geld moest kosten.

Voor zeven dollar de man kon hij wel het een en ander regelen. Daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Hij nam onze paspoorten in ontvangst met twintig dollar. "Je krijgt er zes terug direct en de paspoorten". "Wachten jullie daar maar even". Er stond een stoel en Kleintje is er direct gaan zitten.  Toen we daar stonden te wachten met twee loodzware koffers en overige bagage, werden we aangesproken door een vrouwtje met een klein primitief karretje. "Madam....Sir". Ik wil u wel helpen.

Ze wees naar onze bagage en naar het karretje. "How much". zei ik, Voor 200 Baht wilde ze ons begeleiden en de grens met Thailand overzetten. OK,ok, zei ik. Ze zette al onze bagage op dat gammele tweewielertje, sjorde de boel vast en zette het op een lopen. Oh......oh....wat zijn we haar dankbaar. Ze bracht ons naar

een gebouw waar de paspoortcontrole aan de Thaise kant was. Aan speciale tafels moet je daar twee formulieren invullen: Een arrivel en een departure card. Met je paspoort en  die formuliren ga je dan naar een loket/desk.  De ambtenaar loopt nauwgezet alles na , neemt vervolgens 1 formulier in en niet het andere formulier in je paspoort. Dan nog even voor de camera en boem.....het visum voor 14 dagen......staat in je paspoort.

Deze hele procedure aan de Thaise kant duurt ruim een uur.Deze keer boften we niet. Er stond een enorme rij mensen, die allemaal naar Thailand wilden. Dus wachten, wachten en aansluiten. Wat een rompslomp toch, een bureaucratie pursang. Toen we het gebouw verlieten met onze nieuwe Visa, stond het vrouwtje daar. Al die tijd had ze gewacht. Ze bracht ons Thailand binnen en laadde de koffers en rugzakken op een bepaalde plaats uit. We rekenden 200 Baht met haar af en bedankten haar voor de goede hulp. Een brede grijns op haar gezicht maakte kenbaar dat ze ons graag geholpen had.

We moesten in de hete zon even wachten op de dingen die komen gingen.Een man verscheen, hij wilde onze tickets zien, nam ze in en wij kregen twee rode stickers opgeplakt die hij voorzag van de hoofdletters "B.P.". Wat natuurlijk voor Ban Phe staat. Met een grote tuk-tuk, wij mochten bij de chauffer zitten, de koffers gingen achterin, werden we naar een restaurantje gebracht. Daar moesten we wachten op ons minibusje naar Ban Phe. We hebben daar geluncht, gebruik gemaakt van het toilet en wat rondgekeken. Ondertussen arriveerden het ene na het andere minibusje. Het aantal wachtenden werd telkens minder, 13 personen stapten elke keer een minibus in.

Wij waren niet aan de beurt. Het leek er net op of we vergeten werden. Om kwart voor drie arriveerde ons busje. Wat een opluchting, we waren de laatsten. Een bijna lege minivan met een voortreffelijke chauffeur bracht ons naar Ban Phe met vele stops onderweg, waar mensen instapten en later uitstapten. Als de passagiers het busje verlieten frommelden ze de chauffeur aan aantal Bahts in zijn knuisten. Rond zes uur werd het donker. De mini-bus reed met een vaartje van 120 over de Thaise wegen.

In de buurt van Rayong overhandigden wij de chauffeur een briefje met het adres en telefoonnummer van Christies Guesthouse. Om even voor negen uur arriveerden wij vrij moe bij dit guesthouse. Een vlotte prater vroeg wie we waren. Ik antwoordde dat we een kamer hadden besproken onder de naam Henk Luijters. "HANK" had hij op een formulier staan met een termijn van 12 dagen. Hij wilde meteen 7200 Baht incasseren. Dat hadden we niet. Morgen was ook goed, opperde hij. We werden naar tweede verdieping gebracht. Hij nam onze koffers.

We kwamen oog in oog te staan met een redelijke kamer met groot 2 persoons bed. Alles leek ok. In het restaurant hebben we daarna nog gegeten, hamburgers met friet. Om 10 uur lagen we te bed.

LAATSTE DAG SIEM REAP......

We mochten veertien dagen te gast zijn in deze boeiende stad. Als je ooit Cambodja aan doet, is Siem Raep een must. We hebben op dat kleine incident na met Jasmine Lodge er met volle teugen van mogen genieten. De bevolking is zeer vriendelijk en innemend, ze zijn open en vol belangstelling en altijd is er  die Cambodiaanse "Smile" Ze  nemen het leven zoals het komt, weten te genieten van eenvoudige kleine dingen en zijn dankbaar met wat ze bezitten

. De aardige meisjes in ons guesthouse zijn hulpvaardig, doen hun werk met overgave en niets is hun teveel. Ook de jonge mannen in Jasmine Lodge doen er alles aan om het de gast naar de zin te maken. Wij vragen ons af wat hun salaris zal zijn. Vast niet veel !!!

Ze werken met overgave en maken lange uren.
In de middag hebben we nog wat boodschapjes gedaan in de "Luckey" Mall. Maar eerst hebben we de bank bezocht om nog 100 dollar op te nemen. Alle vorige keren dat we daar geld opnamen, ging dat gewoon zonder problemen. Vandaag werkte mijn Visakaartje echter niet. Na twee keer de pincode te hebben ingetikt kreeg de bank geen verbinding. Het meisje achter het loket zei dat ik het geen derde keer mocht proberen. Dan zou de boel geblokkeerd worden. Gelukkig hadden we nog Euros op zak, die hebben we omgewisseld voor dollars.Zo zie je maar.

Bij de shoppingmall hebben we lekker geluncht. De airco is daar van onschatbare waarde. Je voelt je er prettig. Toen we weer buiten kwamen kregen we echter een tik. De lucht was zo warm, elke stap die je zette was er eentje teveel. Heet.....heet.....heet! Mijn gevoel vertelde me dat het over de 35 graden was.Dus...........Met een slakkengangetje zijn we naar Jasmine Lodge teruggelopen.

Onze handdoeken.

Bij de Caltex hebben we onze laatste cappoccino genomen. Om vier uur waren we weer op onze kamer. Na een uurtje pitten zijn we met het inpakken van de koffers begonnen. Dat moet zorvuldig gebeuren. Soms is het een puzzel waar de dingen te laten en niet te vergeten wat er zoal opgeborgen is

. De rugzakken willen we niet te zwaar maken en de losse tassen handzaam houden. Nou we zijn benieuwd hoe het ons morgen zal vergaan.

ZONDAG IN SIEM REAP......RUSTDAG !

Zondag 23 februari 2014.

JA........Zo af en toe een rustdag inlassen is geen overbodige luxe. Het moet gewoon. De temperatuur is buiten soms ondragelijk vooral als er geen zucht wind is. Elke stap die je zet is een belasting. Maar alles went.In het guesthouse maar ook buiten op straat of in een gezellig restaurantje ontmoet je, ik zou bijna zeggen, de hele wereld. In ons guesthouse is het een komen en gaan van verschillende nationaliteiten. We hebben al gesproken met Canadezen, Amerikanen, Russen, Spanjaarden, Fransen, Duitsers, Noren, Zweden en onze Ausstraliers niet te vergeten.

Inmiddels zijn we bevriend geraakt met Bob, een hele sympathieke Aussi. Zijn zus en haar man zijn ook hier, maar met hem hebben wij het meest kontakt. Ze wonen niet meer in Australie maar in Maleisie. Bob weet erg veel en reisde hele wereld over. Met  zijn lange baard is hij een opvallende figuur.Hier in Jasmine Lodge is hij kind aan huis. Twaalf jaar komt hij hier al. Hij kent de familie Kunn als geen ander. Laat in de middag hebben we een lange wandeling gemaakt en ergens thee gedronken.

Daar ontmoetten we weer een Fransman uit Amiens en een Zweed. Het was heel amusant om met beiden een gesprek te hebben. In de tussentijd genoten we van de sfeer, de mensen en de vroege avond temperatuur. Op de terugweg naar ons guesthouse zijn we nog even langs gegaan bij de Lucky Supermark/warenhuis. Wij kopen daar altijd vers stokbrood, fruit en andere zaken. Het warenhuis is volledig van airco voorzien, dus lekker koel.
Maandag 24 februari 2014.
Heel onverwacht, maar op aanraden van onze vriend Bob, zijn we om elf uur met de tuk-tuk naar het West Baray-meer gegaan. Dat is ongeveer 12 kilometer van Siem Reap verwijderd. Toen we ons guesthouse verlieten diende zich onmiddellijk een tuk-tuk aan. Als ze je zien lopen word je direct benaderd met het geeikte zinnetje: "What are you doin, today.....Mr.....Madame". Meestal zeggen we, dat we wandelen. Op mijn arm maak ik dan met twee vingers een wandelend mannetje na. Dat begrijpen ze direct. Nu moest ik kenbaar maken naar het meer te willen.

Toen ik de naam van het meer noemde, was de prijs 10 dollar. O nee, dat doe ik niet. Acht dollar betaal ik je. Dat doen ze meestal niet....dan loop ik weg en meteen volgt, OK sir......acht dollar. Zo moet je dat doen, anders betaal je gewoon te veel. Met een behoorlijk gangetje zijn we Road 6 afgereden. Voorbij de afslag vliegveld, rechtdoor en dan bij het kanaal rechtsaf. Een lange smalle weg met de bekende hobbels en gaten brengt je naar het meer.

Langs het kanaal, een soort levensader, liggen de rijstvelden en boerderijen. Prachtig groene vegetatie alom. Weinig stof. Aan het eind van het kanaal zijn we gestopt. We hebben met de tuk-tuk driver een tijd afgesproken, wanneer we terug zouden zijn en zijn te voet een soort waterkering opgelopen. Dat was even puffen. Daarna werden we beloond met een schitterend uitzicht op het meer.

Hectaren water, zover het ook reikte. De temperatuur was ook dragelijk, een flinke bries joeg door onze haren. Via een stenen trap, met telkens 10 treden en dan een rustplek zijn we naar beneden gegaan. Een houten ladder bracht ons naar een soort strand. Daar had men van oude zeildoeken en bamboestokken een schaduwplek gecreeerd met ligmatten en hangmatten. Wij hebben ons een heerlijk plekje uitgezocht, wat te drinken genomen en zijn bijna 3 uur gaan luieren in de wind en schaduw.

Met ons waren er verschillende cambodiaanse families, die ook genoten van water, wind en veel eten. Ze lachten, gingen zwemmen en maakte plezier. Een lust om naar te kijken. Na drie uur daar geweest te zijn, hebben we 1 dollar voor de twee hangmatten en de plek afgerekend en zijn gegaan. Toen we weer bij de tuk-tuk driver waren, een heel aardige jongen, hebben we een diepgaand gesprek gevoerd over de corruptie en misstanden in zijn land.

Hij deed er echt een boekje over open. Ook vertelde hij dat het entreegeld van 20 dollar, die je moet betalen bij de Wat Angkor niet helemaal voor Cambodja zijn. Vijf dollar voor zijn land, 15 dollar voor Vietnam. Ik vind dat te gek....het is een stuk Cambodiaans erfgoed en het wordt uitgebuit door een buitenlandse natie.Als ik wil kan ik nog wel even doorgaan. Laat in de middag waren we terug in Jasmine Lodge. Na ons opgefrist te hebben, zijn we lekker op bed gaan liggen en hebben zeker twee uur liggen pitten.'s Avonds tijdens het eten een Amerikaans meisje ontmoet, dat ook een blog bijhield. We hebben onze URL's uitgewisseld. Ziehttp://www.puppetsinseasia.blogspot.com

REIS NAAR BAN PHE - THAILAND GEREGELD.....

Zaterdag 22 febuari 2014.Vandaag hebben we o.a. de reis naar Ban Phe geregeld. Voor 27 dollar per persoon worden we a.s. woensdag  de 26e om half acht opgehaald in ons guesthouse Jasmine Lodge. Twee bussen worden er dan ingeschakeld.http://www.christiesbanphe.com/ Om 21.00 uur moeten we daar aankomen, hopen we. Het wordt dus weer een lange dag. Laat in de middag hebben we verder de benenwagen genomen. We zijn in een wijk terecht gekomen, die erg veel lijkt op een wijk in Bangkok waar we ooit geweest zijn. Het is er beredruk met touristen.

Je vindt er heel veel restaurants. Winkeltjes. Tuk-tuks en neon-reklame. Wel leuk om er van te proeven. De temperatuur is laat in de middag aangenaam. Men kan echt merken dat iedereen profiteert van de afkoeling, het wordt met het kwartier drukker in de straten. Hele gezinnen komen aan met de scooter, soms zitten er wel 5 man op.Ongelooflijk maar waar. Vader achter het stuur, dan de kindjes en daarna de moeder. Ja.....iedereen bezit een scooter in Cambodja, trouwens in Laos en Thailand is het van hetzelfde laken een pak.Mobile telefoons zijn ook een hot item. Het lijkt net of iedereen z'on apparaat bezit. En dan niet de gewone modellen, maar dure i-phones en Samsungs. Alles wordt gefinancierd door de

Een grote bus haalt ons op en brengt ons naar de grens Cambodja-Thailand. Daar moeten we de visa regelen. Een "Uit" stempel in het paspoort van Cambodja en dan na het invullen van formulieren en het nemen van foto's krijgen we een visum, waarschijnlijk voor 14 dagen, voor Thailand waar we net genoeg aan hebben om op 10 maart naar Nederland te vertrekken. Een minivan brengt ons vanaf de grens naar Ban Phe aan de kust.Een guesthouse hebben we daar al geregeld. "Christies guesthouse" is de naam.
 bank, die als paddestoelen uit de grond schieten. Laat in de avond waren we in ons guesthouse terug.

MET TUK-TUK NAAR BOENG TONLE SAP MEER.....

Vrijdag 21 februari 2014.

We gaan vandaag een dagje meer doen.....het Boeng Tonle Sap Meer. Beetje gekke naam. Met de tuk-tuk die hier altijd voor het guesthouse paraat is, eigenaar Reaksmgy, even onderhandeld over de prijs en gaan met het karretje. Deze tuk-tuks heb ik in Thailand niet gezien. Het zijn hier in Siem Reap gewoon losse scooters die heel ingenieus met een koppeling aan de scooters verbonden worden

. In Thailand hebben de tuk-tuks een andere constructie. Daar zijn het meestal driewielers met een benzine of een elektromotor. Het is maar dat U het weet. Om 12 uur reden we weg vanuit ons guesthouse. De driver overvroeg natuurlijk weer, maar dat is hun taktiek nu eenmaal. Voor 9 dollar kregen we het rond, heen en terug, met diverse stops onderweg. Deze driver was een heel aardige vent, zo bleek later. De 15 kilometer die we moesten overbruggen waren aangenaam, lekker winderig en vol verrassingen

.Tussen het geknetter van de motor door, probeerde de driver zoveel mogelijk te vertellen. Hij schreeuwde dan van onder zijn strooienhoed wat er zoal voorbij kwam en waarvoor het diende.Het grootste deel van de uitleg ging echter in het lawaai verloren. Kleine dorpjes volledig op palen gebouwd gingen ons voorbij. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat hier mensen wonen en leven, van generatie op generatie.

De hutjes zijn opgetrokken van hout,riet en gevlochten bamboestroken. Onder de schamele woninkjes scharrelen honden,katten en kippen. Hele stapels gekapt hout liggen er opgeslagen. Men kookt op vuurvaste potten, die met hout of houtskool gestookt worden.

Heel vroeg beginnen de vrouwen bouillon te trekken, de basis voor de noodlesoep. Uren lang  pruttelt het in hun grote stalen pannen. En dan even over de rotzooi die overal aanwezig is. Milieu is een begrip wat niet bij hen vookomt. Je tuimelt bijna over de lege verpakkingen van etenswaren. Plastic is een plaag. Nu nog even de weg.......de tuk-tuk hotste en wipte over kuilen, bobbels en gaten. We vlogen soms bijna 30 centimeter omhoog als er weer een de kuil onder de wielen zat. Na kennis genomen te hebben van uitgestrekte rijstvelden,

allen groen en nat, arriveerden we in de buurt van het meer. Er moest echter nog een kilometer overbrugd worden aan onverharde weg. Stof overal, heel slecht als je longpatient bent. Van fijnstof, waar wij nu de mond in europa vol van hebben, hebben ze hier nog nooit gehoord. Stof is stof, alles is er mee bedekt. En dan de CO2 uitstoot. Een vaag begrip hier. Roetfilters.....wat zijn dat voor dingen. Miljoenen schooters in Azie stoten dagelijks hun uitlaatgassen uit, zonder filters of iets wat er op lijkt. Bussen, auto's, vliegtuigen, fabrieken.......CO2......onzin. Geld is wat telt....business alom.

We zouden weleens willen weten of het in europa wel zin heeft om je om CO2 druk te maken.Wij denken dat het ons wordt opgedrongen door degenen die er geld aan willen verdienen.....ONZIN IN AZIE. Na dit vreselijke stuk weg zagen we ineens grote poorten, vierkant en lelijk in het landschap

. Toen we die passeerden......het meer.....nou ja de verbinding er naar toe. Voor 15 dollar per persoon kun je met een boot op het meer varen. Er liggen echt honderden kleine boten op passagiers te wachten.

In de aankomsthal, waar de ticketdesk is word je direct aangesproken door bemiddelaars die je een ticket willen aansmeren. Je komt bijna niet van ze af en je moet duidelijk zeggen er wel of geen prijs op te stellen. Omdat we toch een glimp van het meer wilden zien, zijn we een stukje gaan lopen. De zon brandde ongenadig op onze bollen. Een hete bries vanaf het water maakte het dragelijk. Miezerige boompjes gaven nog wat schaduw en waren onze dikke vrienden. Een meer of dat wat er leek, zagen we niet. Bij een klein restaurantje zijn we gestopt. Onze magen rammelden

. We hebben een rijstgerecht genomen. Smaakte niet echt geweldig en was nog prijzig ook. Toen verder richting meer, het stuk pad dat we namen was lang en zonder enige schaduw. Een meer zagen we nog seeds niet.Weet je wat, zeiden we in koor. "Het meer kan ons gestolen worden, we gaan terug". De aankomsthal  waar we begonnen waren was een zegen op onze terugweg. Het woei er en lekkere stoeltjes nodigden uit tot ontspanning. Op ons gemak hebben we er wat gedronken. We hebben daarna de tuk-tuk driver weer opgezocht. We werden omringd door bussen, busjes en tuk-tuks.

Ternauwernood konden we tussen de geparkeerde obstakels door rijden. Een tempel die boven op een berg met honderden traptreden te bezichtigen was hebben we maar links laten liggen. Halverwege de terugweg week de driver van de reguliere weg af.

Via een bruggetje over een smoezilig riviertje hotste de tuk-tuk over een smalle landweg omzoomd met palmen, bananenbomen en ander groen aan beiden zijden. Plotseling stopte hij en parkeerde het karretje op een weggetje naar een huis. "My home", zei hij plotseling. "Here i live". De familie die buiten zat, kinderen en vrouwen, begroeten ons een beetje verlegen. De vrouwen zaten aan een lage tafel en maakten dingen van rijst en banaan klaar, gewikkeld in groen blad. De driver vertelde dat hij hier woonde en boerde. Er werden kippen, eenden en ganzen gefokt.

Overal groeiden kruiden en andere gewassen. Zelf geplant liet hij merken. Als sluitstuk nam hij ons mee naar en ommuurde kleine ruimte met grote gesloten deuren. Een in elkaar geslagen trap van ruw hout leidde naar boven. Hij ging mij voor en nodigde mij van boven uit te komen. Toen ik over de rand keek, een bassin.

Vijf flinke krokodillen zwommen in het bak met groenig water.. Twee, hele grote exemplaren lagen zich te koesteren in de zon. WOW....WOW....Krokodillen. Voorzichtig niet naar beneden tuimelen. Brrrr....ze keken mij al te hongerig. De driver fokte dus ook krokodillen

. Alles moest geld opbrengen. Openhartig vetelde hij dit stuk land voor 40.000 dollar gekocht te hebben...via de bank uiteraard. Hij was trots met zijn bezit. Een uur zijn we daar geweest. Toen heeft hij ons meegenomen naar een oud tempelcomplex,

waar niemand was, zo leek het. Het was net zo oud als de Wat Angkor. Bijna een half uur hebben we er rondgestruind. Tegen vier uur waren we terug bij Jasmine Lodge, moe, viezig maar reuze voldaan.

Die hadden ze toen nog!!!!

Deze tempel hebben we ook nog gedaan. Staat achter het huis van  Reaksmgy onze tuk-tuk jongen.

Ook deze olifant vroeg erom gefotografeerd te worden in de tempel achter het huis van onze tuk-tuk jongen.

Deze beeldengroep van de Pnom Krom is ook te vinden achter het huis en land van onze tuk-tuk jongen.