VAN SIEM REAP- CAMBODIA NAAR BAN PHE-THAILAND.

Woensdag 26 februari 2014. Vanmorgen voor dag en dauw, kwart over zes, opgestaan. Er moest nog wat in de koffers opgeborgen worden. Ook onze rugzakken moesten reisvaardig gemaakt worden. Om zeven uur was alles zover en konden we naar de ontbijttafel in Jasmine Lodge.

Om half acht zouden we opgehaald worden. Dat liep natuurlijk weer uit tot 8uur. Een kleine tuk-tuk was het begin van de ruim 11 uur die deze reis zou gaan duren.Honderden kilometers moesten overbrugd worden. Na een korte tocht door Siem Reap werden we afgeleverd op een busstation. Daar stapten we over op een superbus, een echte VIP-bus. Onze koffers gingen met een grroot aantal backpakker rugzakken in een laadruimte onder de vloer.

 Twee comfortable leren stoelen met veel beenruimte hebben we genomen op ongeveer de helft van de wagen. De airco was goed te regelen. De stoelen hadden een geweldige zit.Op verschillende adressen werden reizigers opgehaald, de bus raakte vol en om negen uur reden we Siem Reap uit. De weg naar de grens was van goede kwaliteit. Het landschap was vlak, vele rijstvelden gingen ons voorbij. Alles was groen en zonder stof. De fris groene vegetatie was een lust voor het ook.

Vele buffels stonden tot aan hun dikke buik in het water en deden zich tegoed aan al dat sappig groen. Rond twaalf uur waren we bij de grens.

Daar begint dan het gedoe. Lange rijen grensovergangers blokkeerden de paar loketten die ze aan de Cambodiaanse kant beschikbaar hadden om de paspoortcontrole en de "UIT'-stempels te verzorgen. Wij hadden eigenlijk geen trek in die meute. Een man in uniform zag dat we aarzelden om aan te sluiten. "Ik kan u helpen met het paspoort en de stempels". Wij hadden er wel oren naar, maar we wisten tegelijkertijd dat dit geld moest kosten.

Voor zeven dollar de man kon hij wel het een en ander regelen. Daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Hij nam onze paspoorten in ontvangst met twintig dollar. "Je krijgt er zes terug direct en de paspoorten". "Wachten jullie daar maar even". Er stond een stoel en Kleintje is er direct gaan zitten.  Toen we daar stonden te wachten met twee loodzware koffers en overige bagage, werden we aangesproken door een vrouwtje met een klein primitief karretje. "Madam....Sir". Ik wil u wel helpen.

Ze wees naar onze bagage en naar het karretje. "How much". zei ik, Voor 200 Baht wilde ze ons begeleiden en de grens met Thailand overzetten. OK,ok, zei ik. Ze zette al onze bagage op dat gammele tweewielertje, sjorde de boel vast en zette het op een lopen. Oh......oh....wat zijn we haar dankbaar. Ze bracht ons naar

een gebouw waar de paspoortcontrole aan de Thaise kant was. Aan speciale tafels moet je daar twee formulieren invullen: Een arrivel en een departure card. Met je paspoort en  die formuliren ga je dan naar een loket/desk.  De ambtenaar loopt nauwgezet alles na , neemt vervolgens 1 formulier in en niet het andere formulier in je paspoort. Dan nog even voor de camera en boem.....het visum voor 14 dagen......staat in je paspoort.

Deze hele procedure aan de Thaise kant duurt ruim een uur.Deze keer boften we niet. Er stond een enorme rij mensen, die allemaal naar Thailand wilden. Dus wachten, wachten en aansluiten. Wat een rompslomp toch, een bureaucratie pursang. Toen we het gebouw verlieten met onze nieuwe Visa, stond het vrouwtje daar. Al die tijd had ze gewacht. Ze bracht ons Thailand binnen en laadde de koffers en rugzakken op een bepaalde plaats uit. We rekenden 200 Baht met haar af en bedankten haar voor de goede hulp. Een brede grijns op haar gezicht maakte kenbaar dat ze ons graag geholpen had.

We moesten in de hete zon even wachten op de dingen die komen gingen.Een man verscheen, hij wilde onze tickets zien, nam ze in en wij kregen twee rode stickers opgeplakt die hij voorzag van de hoofdletters "B.P.". Wat natuurlijk voor Ban Phe staat. Met een grote tuk-tuk, wij mochten bij de chauffer zitten, de koffers gingen achterin, werden we naar een restaurantje gebracht. Daar moesten we wachten op ons minibusje naar Ban Phe. We hebben daar geluncht, gebruik gemaakt van het toilet en wat rondgekeken. Ondertussen arriveerden het ene na het andere minibusje. Het aantal wachtenden werd telkens minder, 13 personen stapten elke keer een minibus in.

Wij waren niet aan de beurt. Het leek er net op of we vergeten werden. Om kwart voor drie arriveerde ons busje. Wat een opluchting, we waren de laatsten. Een bijna lege minivan met een voortreffelijke chauffeur bracht ons naar Ban Phe met vele stops onderweg, waar mensen instapten en later uitstapten. Als de passagiers het busje verlieten frommelden ze de chauffeur aan aantal Bahts in zijn knuisten. Rond zes uur werd het donker. De mini-bus reed met een vaartje van 120 over de Thaise wegen.

In de buurt van Rayong overhandigden wij de chauffeur een briefje met het adres en telefoonnummer van Christies Guesthouse. Om even voor negen uur arriveerden wij vrij moe bij dit guesthouse. Een vlotte prater vroeg wie we waren. Ik antwoordde dat we een kamer hadden besproken onder de naam Henk Luijters. "HANK" had hij op een formulier staan met een termijn van 12 dagen. Hij wilde meteen 7200 Baht incasseren. Dat hadden we niet. Morgen was ook goed, opperde hij. We werden naar tweede verdieping gebracht. Hij nam onze koffers.

We kwamen oog in oog te staan met een redelijke kamer met groot 2 persoons bed. Alles leek ok. In het restaurant hebben we daarna nog gegeten, hamburgers met friet. Om 10 uur lagen we te bed.