Zondag 23 februari 2014.
JA........Zo af en toe een rustdag inlassen is geen overbodige luxe. Het moet gewoon. De temperatuur is buiten soms ondragelijk vooral als er geen zucht wind is. Elke stap die je zet is een belasting. Maar alles went.In het guesthouse maar ook buiten op straat of in een gezellig restaurantje ontmoet je, ik zou bijna zeggen, de hele wereld. In ons guesthouse is het een komen en gaan van verschillende nationaliteiten. We hebben al gesproken met Canadezen, Amerikanen, Russen, Spanjaarden, Fransen, Duitsers, Noren, Zweden en onze Ausstraliers niet te vergeten.
Inmiddels zijn we bevriend geraakt met Bob, een hele sympathieke Aussi. Zijn zus en haar man zijn ook hier, maar met hem hebben wij het meest kontakt. Ze wonen niet meer in Australie maar in Maleisie. Bob weet erg veel en reisde hele wereld over. Met zijn lange baard is hij een opvallende figuur.Hier in Jasmine Lodge is hij kind aan huis. Twaalf jaar komt hij hier al. Hij kent de familie Kunn als geen ander. Laat in de middag hebben we een lange wandeling gemaakt en ergens thee gedronken.
Daar ontmoetten we weer een Fransman uit Amiens en een Zweed. Het was heel amusant om met beiden een gesprek te hebben. In de tussentijd genoten we van de sfeer, de mensen en de vroege avond temperatuur. Op de terugweg naar ons guesthouse zijn we nog even langs gegaan bij de Lucky Supermark/warenhuis. Wij kopen daar altijd vers stokbrood, fruit en andere zaken. Het warenhuis is volledig van airco voorzien, dus lekker koel.
Maandag 24 februari 2014.
Heel onverwacht, maar op aanraden van onze vriend Bob, zijn we om elf uur met de tuk-tuk naar het West Baray-meer gegaan. Dat is ongeveer 12 kilometer van Siem Reap verwijderd. Toen we ons guesthouse verlieten diende zich onmiddellijk een tuk-tuk aan. Als ze je zien lopen word je direct benaderd met het geeikte zinnetje: "What are you doin, today.....Mr.....Madame". Meestal zeggen we, dat we wandelen. Op mijn arm maak ik dan met twee vingers een wandelend mannetje na. Dat begrijpen ze direct. Nu moest ik kenbaar maken naar het meer te willen.
Toen ik de naam van het meer noemde, was de prijs 10 dollar. O nee, dat doe ik niet. Acht dollar betaal ik je. Dat doen ze meestal niet....dan loop ik weg en meteen volgt, OK sir......acht dollar. Zo moet je dat doen, anders betaal je gewoon te veel. Met een behoorlijk gangetje zijn we Road 6 afgereden. Voorbij de afslag vliegveld, rechtdoor en dan bij het kanaal rechtsaf. Een lange smalle weg met de bekende hobbels en gaten brengt je naar het meer.
Langs het kanaal, een soort levensader, liggen de rijstvelden en boerderijen. Prachtig groene vegetatie alom. Weinig stof. Aan het eind van het kanaal zijn we gestopt. We hebben met de tuk-tuk driver een tijd afgesproken, wanneer we terug zouden zijn en zijn te voet een soort waterkering opgelopen. Dat was even puffen. Daarna werden we beloond met een schitterend uitzicht op het meer.
Hectaren water, zover het ook reikte. De temperatuur was ook dragelijk, een flinke bries joeg door onze haren. Via een stenen trap, met telkens 10 treden en dan een rustplek zijn we naar beneden gegaan. Een houten ladder bracht ons naar een soort strand. Daar had men van oude zeildoeken en bamboestokken een schaduwplek gecreeerd met ligmatten en hangmatten. Wij hebben ons een heerlijk plekje uitgezocht, wat te drinken genomen en zijn bijna 3 uur gaan luieren in de wind en schaduw.
Met ons waren er verschillende cambodiaanse families, die ook genoten van water, wind en veel eten. Ze lachten, gingen zwemmen en maakte plezier. Een lust om naar te kijken. Na drie uur daar geweest te zijn, hebben we 1 dollar voor de twee hangmatten en de plek afgerekend en zijn gegaan. Toen we weer bij de tuk-tuk driver waren, een heel aardige jongen, hebben we een diepgaand gesprek gevoerd over de corruptie en misstanden in zijn land.
Hij deed er echt een boekje over open. Ook vertelde hij dat het entreegeld van 20 dollar, die je moet betalen bij de Wat Angkor niet helemaal voor Cambodja zijn. Vijf dollar voor zijn land, 15 dollar voor Vietnam. Ik vind dat te gek....het is een stuk Cambodiaans erfgoed en het wordt uitgebuit door een buitenlandse natie.Als ik wil kan ik nog wel even doorgaan. Laat in de middag waren we terug in Jasmine Lodge. Na ons opgefrist te hebben, zijn we lekker op bed gaan liggen en hebben zeker twee uur liggen pitten.'s Avonds tijdens het eten een Amerikaans meisje ontmoet, dat ook een blog bijhield. We hebben onze URL's uitgewisseld. Zie
http://www.puppetsinseasia.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten