REIS THAILAND, LAOS EN CAMBODJA 2013......2014.: MET TUK-TUK NAAR BOENG TONLE SAP MEER.....

Vrijdag 21 februari 2014.

We gaan vandaag een dagje meer doen.....het Boeng Tonle Sap Meer. Beetje gekke naam. Met de tuk-tuk die hier altijd voor het guesthouse paraat is, eigenaar Reaksmgy, even onderhandeld over de prijs en gaan met het karretje. Deze tuk-tuks heb ik in Thailand niet gezien. Het zijn hier in Siem Reap gewoon losse scooters die heel ingenieus met een koppeling aan de scooters verbonden worden

. In Thailand hebben de tuk-tuks een andere constructie. Daar zijn het meestal driewielers met een benzine of een elektromotor. Het is maar dat U het weet. Om 12 uur reden we weg vanuit ons guesthouse. De driver overvroeg natuurlijk weer, maar dat is hun taktiek nu eenmaal. Voor 9 dollar kregen we het rond, heen en terug, met diverse stops onderweg. Deze driver was een heel aardige vent, zo bleek later. De 15 kilometer die we moesten overbruggen waren aangenaam, lekker winderig en vol verrassingen

.Tussen het geknetter van de motor door, probeerde de driver zoveel mogelijk te vertellen. Hij schreeuwde dan van onder zijn strooienhoed wat er zoal voorbij kwam en waarvoor het diende.Het grootste deel van de uitleg ging echter in het lawaai verloren. Kleine dorpjes volledig op palen gebouwd gingen ons voorbij. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat hier mensen wonen en leven, van generatie op generatie.

De hutjes zijn opgetrokken van hout,riet en gevlochten bamboestroken. Onder de schamele woninkjes scharrelen honden,katten en kippen. Hele stapels gekapt hout liggen er opgeslagen. Men kookt op vuurvaste potten, die met hout of houtskool gestookt worden.

Heel vroeg beginnen de vrouwen bouillon te trekken, de basis voor de noodlesoep. Uren lang pruttelt het in hun grote stalen pannen. En dan even over de rotzooi die overal aanwezig is. Milieu is een begrip wat niet bij hen vookomt. Je tuimelt bijna over de lege verpakkingen van etenswaren. Plastic is een plaag. Nu nog even de weg.......de tuk-tuk hotste en wipte over kuilen, bobbels en gaten. We vlogen soms bijna 30 centimeter omhoog als er weer een de kuil onder de wielen zat. Na kennis genomen te hebben van uitgestrekte rijstvelden,

allen groen en nat, arriveerden we in de buurt van het meer. Er moest echter nog een kilometer overbrugd worden aan onverharde weg. Stof overal, heel slecht als je longpatient bent. Van fijnstof, waar wij nu de mond in europa vol van hebben, hebben ze hier nog nooit gehoord. Stof is stof, alles is er mee bedekt. En dan de CO2 uitstoot. Een vaag begrip hier. Roetfilters.....wat zijn dat voor dingen. Miljoenen schooters in Azie stoten dagelijks hun uitlaatgassen uit, zonder filters of iets wat er op lijkt. Bussen, auto's, vliegtuigen, fabrieken.......CO2......onzin. Geld is wat telt....business alom.

We zouden weleens willen weten of het in europa wel zin heeft om je om CO2 druk te maken.Wij denken dat het ons wordt opgedrongen door degenen die er geld aan willen verdienen.....ONZIN IN AZIE. Na dit vreselijke stuk weg zagen we ineens grote poorten, vierkant en lelijk in het landschap

. Toen we die passeerden......het meer.....nou ja de verbinding er naar toe. Voor 15 dollar per persoon kun je met een boot op het meer varen. Er liggen echt honderden kleine boten op passagiers te wachten.

In de aankomsthal, waar de ticketdesk is word je direct aangesproken door bemiddelaars die je een ticket willen aansmeren. Je komt bijna niet van ze af en je moet duidelijk zeggen er wel of geen prijs op te stellen. Omdat we toch een glimp van het meer wilden zien, zijn we een stukje gaan lopen. De zon brandde ongenadig op onze bollen. Een hete bries vanaf het water maakte het dragelijk. Miezerige boompjes gaven nog wat schaduw en waren onze dikke vrienden. Een meer of dat wat er leek, zagen we niet. Bij een klein restaurantje zijn we gestopt. Onze magen rammelden

. We hebben een rijstgerecht genomen. Smaakte niet echt geweldig en was nog prijzig ook. Toen verder richting meer, het stuk pad dat we namen was lang en zonder enige schaduw. Een meer zagen we nog seeds niet.Weet je wat, zeiden we in koor. "Het meer kan ons gestolen worden, we gaan terug". De aankomsthal waar we begonnen waren was een zegen op onze terugweg. Het woei er en lekkere stoeltjes nodigden uit tot ontspanning. Op ons gemak hebben we er wat gedronken. We hebben daarna de tuk-tuk driver weer opgezocht. We werden omringd door bussen, busjes en tuk-tuks.

Ternauwernood konden we tussen de geparkeerde obstakels door rijden. Een tempel die boven op een berg met honderden traptreden te bezichtigen was hebben we maar links laten liggen. Halverwege de terugweg week de driver van de reguliere weg af.

Via een bruggetje over een smoezilig riviertje hotste de tuk-tuk over een smalle landweg omzoomd met palmen, bananenbomen en ander groen aan beiden zijden. Plotseling stopte hij en parkeerde het karretje op een weggetje naar een huis. "My home", zei hij plotseling. "Here i live". De familie die buiten zat, kinderen en vrouwen, begroeten ons een beetje verlegen. De vrouwen zaten aan een lage tafel en maakten dingen van rijst en banaan klaar, gewikkeld in groen blad. De driver vertelde dat hij hier woonde en boerde. Er werden kippen, eenden en ganzen gefokt.

Overal groeiden kruiden en andere gewassen. Zelf geplant liet hij merken. Als sluitstuk nam hij ons mee naar en ommuurde kleine ruimte met grote gesloten deuren. Een in elkaar geslagen trap van ruw hout leidde naar boven. Hij ging mij voor en nodigde mij van boven uit te komen. Toen ik over de rand keek, een bassin.

Vijf flinke krokodillen zwommen in het bak met groenig water.. Twee, hele grote exemplaren lagen zich te koesteren in de zon. WOW....WOW....Krokodillen. Voorzichtig niet naar beneden tuimelen. Brrrr....ze keken mij al te hongerig. De driver fokte dus ook krokodillen

. Alles moest geld opbrengen. Openhartig vetelde hij dit stuk land voor 40.000 dollar gekocht te hebben...via de bank uiteraard. Hij was trots met zijn bezit. Een uur zijn we daar geweest. Toen heeft hij ons meegenomen naar een oud tempelcomplex,

waar niemand was, zo leek het. Het was net zo oud als de Wat Angkor. Bijna een half uur hebben we er rondgestruind. Tegen vier uur waren we terug bij Jasmine Lodge, moe, viezig maar reuze voldaan.