Vrijdag 10 januari 2014. Aanstaande dinsdag de veertiende vertrekken we uit Chiangmai. Dus nog een paar dagen genieten van deze omgeving. Via internet zijn we eens op zoek geweest naar een geschikt onderkomen in Luang Prabang te Laos. Volgens wat nuttige reviews over een bepaald guesthouse, hebben we besloten daar kamers te reserveren. Het wordt Dokbua Guesthouse even buiten Luang Prabang. Omdat het busstation vlakbij is om het centrum van de stad te bezoeken en er tevens een kleine supermarkt in de buurt is hebben we na enig overleg met elkaar de knoop doorgehakt en dit guesthouse gereserveerd. Drie dagen hebben we geboekt en betaald. Voor 33.78 euro kun je geen armoede hebben. Rond twaalf uur zijn we richting computerplaza gelopen.
We (ik) wilde enige nutige computer toebehoren kopen. Je kunt twee dingen doen om er te komen, tuk-tuk pakken of lopen en strompelen
over all die oneffen en hobbelige trottoirs,hoge stoepranden en allerlei obstakels. We hebben de benenwagen gepakt, je ziet dan ook meer en we vinden het reuze gezellig.
Via een wir-war van smalle kleine straten met tuintjes, schuttingen, eettentjes, wasserijtjes ja noem het maar op kom je later uit op de bredere wegen. Die zijn drukker maar ook heel gezellig. Op een hoek aan de buitenring ontdekten we een gezellig restaurantje. Het zat vol met Thaise mensen. Dan moet je er gaan eten want de Thai houden van lekker smullen en gezelligheid
. We zijn achterin het etablissement gaan zitten en hadden een subliem overzicht wat er al zo binnenkwam en wat men zoal bestelde wij namen
rijst en noodles en twee cola light.
Heerlijk.
Zeker anderhalf uur hebben we er gebivakkeerd. Na dit intermezzo zijn we verder gelopen. Omdat het snikheet was hebben we veel rustpauzes ingelast. Een prachtig plekje om te vertoeven is bij de Wat Lokmolee. Een schitterend tempelcomplex met mooie tuinen en allerlei bezienswaardigheden. In een hoekje net achter de ingang
bij de stenen olifanten is een subliem plekje midden tussen het groen en in de schaduw. Vlakbij is een tentje waar je souvenirs en versnaperingen kunt kopen. Zeker een half uur zijn we daar gebleven. Het viel ons zwaar om hier weg te gaan. Maar we gingen voor computerplaza. Nou dat duurde niet lang meer. Binnen een kwartier waren we er in een gekoelde ruimte met twee etages aan computerspullen.
Aan beide zijden van de ingang stoelen om even tot jezelf te komen. Mauke is er lekker gaan zitten en ik had alle tijd om te kijken. Via dit centrum kun je ook een cosmeticazaak in lopen, dat heb ik aan het vrouwtje overgelaten. Ze kwam terug met een tas vol dingetjes. Ook ik ben lekker aan mijn trekken gekomen. De terugweg hebben we weer tevoet gedaan. Moe en voldaan strompelden we Awana House binnen.
Zaterdag 11 januari 2014. Het mooie weer houdt aan. Om 7 uur wordt het licht en zie je de wolkenloze hemel al. Meestal staan we rond 8 uur op. De temperatuur is dan al zeker 23 graden en stijgt met het halfuur. Om tien uur kun je al in korte broek en t-shirt naar buiten. Hadden we dat maar in Nederland in de winter, wij tekenen er voor. Vanmiddag om twee uur hebben we een afspraak met een goede vriend. Marco Weegerink en zijn vrouw Wenke en drie kindjes. Zij wonen even buiten Chiangmai. Twee jaar geleden hebben we hen ontmoet. Via Facebook houden we regelmatig kontakt. Ook komen de ouders van Marco mee. We hebben afgesproken in het mooie parkje aan de Ratchadamnoon Road even voorbij de Wat Pan On. Weer een tempelcomplex met koele schaduwrijke binnetuin met tafels, banken en leuke krukken. Ook hier een tentje met versnaperingen. Precies om twee uur liepen wij het parkje binnen waar we afgesproken hadden. Op het eerste bankje zat een grijze westerse dame. Ze sprak ons vriendelijk aan. Zijn jullie Mauke en Henk?
Ja, reageerden wij. Ik ben de moeder van Marco en dit is Gerard mijn man. Mijn naam is Diny. Marco komt wat later. We stelden ons over en weer voor. Twee reuze aardige mensen. Zullen we daar op een bank in de schaduw gaan zitten, stelde ik voor. Ja altijd goed.
We raakten behoorlijk aan de praat. Zijn jullie hier op vakantie, vroegen we. Nee....nee....we wonen hier ook, niet ver van onze zoon af. Dat moet gezellig zijn, repten wij. Ja dat is het zeker. Een half uurtje later arriveerde Marco, Wenke en de kids. De begroeting was allerhartelijkst. Ja zei Marco, we kennen dit parkje. Het is er leuk en de kinderen kunnen gaan en staan waar ze willen. Nou dat deden die kleintjes dan ook. Wij vonden het heel grappig dat deze kindjes zo vrij zijn, niet verlegen, ze babbelen en babbelen.
Van alles hadden ze meegenomen om zich te vermaken. Kleurpotloden en papier ontbraken niet. Zeker tot vijf uur zijn we bij elkaar gebleven. Het was een zeer geslaagde middig, we hebben er van genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten