LAATSTE 2 DAGEN VAN 2013 CHIANGMAI.

Maandag 30 december 2013. Alweer een perfecte dag vandaag, de temperatuur blijft stijgen. Zonnetje....en warm. We hebben besloten om het Buak Haadpark weer eens te bezoeken. Een oase van rust aan de buitenste ring van de oude stad. In 2012 zijn we er ook een keer geweest. Het is best een forse wandeling om er te komen. Vooral over die rottige oneffen trottoirs.Maar met hier en daar een rustpunt in te lassen kunnen wij dit karweitje best aan. Ons eerste rustplekje was in de tuin van een tehuis van oudevandagen.

Toen we daar binnengingen wisten we dat niet. Vlak bij de ingang was een houten prieel met heerlijke banken. Dit nodigde uit om plaats te nemen. Toen we ons in het prieel genesteld hadden en wat zaten te eten en drinken,

kwam er van de rechterzijde een allervriendelijkste dame met twee flesjes water. Voor ons. Goh wat aardig, wat lief. Dat kan alleen maar in het land van de glimlach. We bedankten haar met veel gebaren en raakten er niet over uit gepraat. Toen we met onze kleine maaltijd klaar waren, vonden we het noodzakelijk om eens verder in het parkje te kijken. In de schaduw van prachtige bomen en planten zagen we her en der oude mensen zitten. Nu begrepen we het pas goed "een bejaardenhuis". Op een bankje aan de linkerzijde van het pad zat een nogal bruin vrouwtje.

Niet heel oud en vrij kras. Ze stond op en sprak ons in perfect Engels aan. Toen ik  haar een compliment over haar Engels maakte, zei ze:" Ik heb veertien jaar in New Dehli gewoond". Ze wilde ons een kleine rondleiding geven. Omdat we merkten dat ze zich eenzaam voelde zeiden we "Ja". Ze liet ons de plaats zien waar gekookt werd. De conversatieruimte. De mannenafdeling en de vrouwenruimte. Die waren strikt gescheiden. De oudjes mochten beslist niet bij elkaar komen." Oh....u moest eens weten hoe blij ik nu ben jullie ontmoet te hebben". "Ik ben hier zo eenzaam, ze vinden mij een buitenbeentje,ik heb weinig kontakt." "Mijn dochter woont nog in New Dehli, krijg nooit iemand op bezoek". Toen ik haar vroeg hoe jong ze was, antwoordde ze: "65". "Ik wacht gewoon op mijn dood". We keken elkaar aan, we werden er verdrietig van. Na nog wat gepraat met haar moesten we vertrekken. Ze huilde bijna. Toen we de poort uitliepen viel de hitte van de dag op ons. Wat was het warm.

Bij een kleine markthal zijn we gestopt. Natuurlijk zijn we erin gegaan. Het was er koel en aangenaam. Allemaal leuke hebbedingen  en etenswaren. We hadden niets nodig. Aan de overzijde onder de bomen lekker gerust en gedronken

. Na een half uur verder gelopen. Tegen vier uur stonden we in het mooie park. Prachtige aanplant, mooie vijvers, bruggetjes en veel banken en plekjes om je te verposen. Wij zochten ons een heerlijk bankje uit in de schaduw van een bijzondere boom. Voor ons aan het water zat een Thais gezin op het gras. Ze vermaakten zich best.

Een grote in goud/groen/geel geschilderde draak dreef in het water en had veel bekijks. Twee uur zijn er we er gebleven. Via een omwegje zijn we rustig naar de uitgang gewandeld. Overal waren mensen met dingen bezig. Luieren, computeren, gitaar spelen en acrobatiek. Een jong westers stel deed de meest moeilijke en inspannende kracht oefeningen, zoals je vaak in een Chinees circus tegenkomt. Met een taxibusje zijn we terug gegaan.

http:// www.mauke-henk.blogspot.com

http://www.campervrij2.nl