PANIEK BIJ HET GELD PINNEN.

Dinsdag 28 januari 2014. Vang Vieng is zeker voor herhaling vatbaar. We weten dat dit onze laatste dag is in dit oergezellige stadje. Als we hier ooit nog eens komen dan nemen we zeker hetzelfde guesthouse van de oude dame. Ze vertelde dat ze al 79 was en met dit werk niet wilde stoppen. Wel voelde ze zich af en toe wat duizelig. Maar daar was overheen te komen, plakte ze er direct aan vast. Toen wij onze leeftijden vertelden was ze zeer verrast, ze had ons jonger in geschat. Misschien was het de overeenkomstige leeftijd wel.....we hadden een soort band met elkaar. Ze deed ook alles voor ons en ze liet doorschemeren dat wij de kamer hadden voor een speciale prijs. Rond twaalf uur wandelden we naar de pinautomaten die vrij dicht bij Nam Song Rivier waren opgesteld. We hadden toch wel een miljoen Laotiaanse Kip nodig, omgerekend een 100 euro. Vorige keer namen wij de rechter automaat, dus.......nu weer. Hup pasje erin, even wachten, pincode invoeren, ook hier met je hand afschermen en weer wachten. Pas werd geaccepteerd, nu taal invoeren en dan het bedrag. Deze hele procedure ging perfect. Meestal hoor je dan geratel in de kast, waarna in korte tijd het geld door de gleuf naar buiten komt. Nu echter niet.

Het bleef gewoon stil. Een lichte paniek bij ons. Geen pas....en geld....wat nu!!! "Druk op cancel", zei Maukie. Ook dat hielp geen sikkepit. "Verdomme, wat nu" liet ik me ontglippen. "Bellen", dan maar. Vaag herinnerde ik me een voorval in Spanje van een vriend. Hij had precies hetzelfde. Belde het nummer dat op de geldautomaat stond en moest een week wachten op zijn pas. "Verdomme", nu iets luider. Je wilt het geloven of niet......De pinpas kwam eruit !!!!!! Even daarna op het kleine scherm: "Tranaction cancelled". Ugh...ugh...wat een opluchting! Bij de pinautomaat ernaast lukte alles, dus we hadden geld. Met een zeer goed gevoel zijn we richting rivier gewandeld. "Noodlesoepje", liet ik me ontglippen....."doen we". Voor we het wisten zaten we aan een grote dampende kom noodlesoep, de lekkerste ooit. Na dit lekkere intermezzo zij we op een ligbank gaan luieren in de schaduw van een grootbladige boom met doorkijkje naar het weggetje beneden ons. Daar hebben we zeker een paar uur liggen mijmeren en ons blog bijgewerkt. Tegen vier uur zijn we vertrokken en hebben we een heerlijke namiddag wandeling langs de rivier gemaakt. 'sAvonds weer zalig gesmuld bij "Olala" restaurant. Jummi...jummi was dat.