NAAR LAOS OP 14 JANUARI 2014

Dinsdag 14 januari 2014. Om 10 uur door een minibusje opgehaald vanaf Awana House. Het afscheid was roerend. Wat hebben we weer van Chiangmai en Awana House genoten.

Helaas was Ron niet aanwezig, maar met een Whatsappje kun je heel veel. Na een mooie rit via het Noorden van Thailand door steden en verstilde dorpjes waar de kippen en honden over straat lopen en waar vele houten woninkjes/hutjes aan je voorbij gaan zijn we om 16.00 uur in Chiang Kahn aan de Mekong aangekomen. Het guesthouse was inclusief en het diner trouwens ook.  We kregen een heel gezellige kamer toegewezen. Een soort bungalow op een hoekje van het park waar het guesthouse zich bevindt

.Het mini-busje waarmede we de reis maakten mag 13 personen meenemen en was helemaal vol. Wij zaten aan de linkerzijde achter elkaar. Naast ons op de tweezitter twee meisjes uit Zweden. Achter ons Koreaanse jongeren en rechtsvoor ons een heel Koreaans gezin en nog een Duits stelletje. Schuin rechts van ons een echtpaar uit Zuid-Duitsland

. 's Avonds zaten we met allemaal in het restaurant aan een lange tafel aan het diner. Je kon kiezen  uit gele of witte rijst, twee soorten noedels en een heerlijke curry soep met kip en pompoensoep. Het smaakte allemaal overheerlijk

. Toen de klok negen uur aangaf zijn we naar onze kamer gegaan. We hadden een lange dag achter ons en waren keimoe. Voor tien uur waren we beiden onder zeil.

Woensdag 15 januari 2014. 's Ochtends heeft iedereen de paspoorten ingeleverd bij de eigenaar van het guesthouse. Hij zou voor het visum van Laos zorgen. We moesten hiervoor 2400 Baht betalen, omgerekend ongeveer 60 euro. Je krijgt dan een visum voor 30 dagen Even ter vergelijking met Thailand. Als je dit land binnenkomt geldt een visumplicht voor 30dagen, geheel gratis. Om negen uur werden we met het mini-busje naar de grens met Laos gereden

.Na een prachtige rit door een agrarisch deel van Thailand,zette men ons op een grote bus over. In die grote wagen kregen we de laatste 2 plaatsen toegewezen. Uiteindelijk was het maar 1 stoel, ik moest blijven staan.Achter in de bus zaten de twee Koreaanse jongeren.. Een aardige jongeman stond heel beleefd voor mij op en wenkte mij om zijn stoel te nemen. Wat een beleefdheid. In Azie hebben ze echt respect voor ouderen. Een korte rit volgde. Snel zaten we bij de officiele grensovergang met Laos. Daar moesten de paspoorten met wit formulier getoond worden. Voor een kleine camera werden we via een computer vergeleken met de foto's die we van te voren hadden ingeleverd. Toen alles echt okay was volgden de stempels met datum van van de inreis in Laos. We mochten doorlopen. Wow.......in Laos! Wat een formaliteiten allemaal. Om een beetje ziek van te worden en het neemt veel tijd in beslag. Toen het hele gezelschap weer compleet was zijn we te voet naar een parking gebracht waar een grote tuk-tuk op ons stond te wachten. Eindelijk in Laos, wat een opluchting, we reden door verstilde dorpjes, over slechte verharde wegen. Laos voelt anders dan Thailand. Het lijkt of het minder Westers is. Ergens stopte de tuk-tuk. Bij een klein kantoortje met mini-stoeltjes kon je geld wisselen.

Ook was daar gelegenheid tot het kopen van voedsel en versnaperingen voor de tocht met de slowboat. Daar kun je ook etenswaren kopen, alleen veel duurder. Een aardige man die zich als host voorstelde legde alles heel goed uit. Na dit intermezzo met de tuk-tuk naar de Mekong

. Bij het laatste restaurantje, annex winkeltje van sinkeltje, zijn we uit de tuk-tuk gezet. Bagage op de stoep en wachten op de dingen die zouden komen. De laatste instructies voor het reizen per slowboat volgden en een uitleg over Laos. Hier hebben we een leuk echtpaar uit Eindhoven ontmoet. Zij gingen ook naar Luang Prabang. Na een uurtje wachten was het dan zover, we mochten naar de boot. De verharde betonnen weg omlaag naar de rivier moesten we nemen. Het was nog een knap eind met alle bagage. Behoedzaam rolden we de koffers omlaag. Over gaten en scheuren in het beton

. En toen.....gebeurde het.Rampzalig was dat......er brak een wiel van mijn koffer en de bevestiging aan de koffer raakte los. Getver de getver!!!!! Wat een ramp nu!!! Juist mijn koffer, de zwaarste rolde niet meer. Achter ons liepen twee Belgische jongeren. De jongen met het zwarte haar en hel blauwe ogen maakte mij op de breuk attent."Kunnen we jullie helpen", riepen beide in koor."Heel graag",was direct mijn antwoord. Dimi, de jongen met het zwarte haar pakte mijn koffer, de andere jongen de koffer van Maukie. Ze pakten ze op alsof het veertjes waren en droegen ze tot aan de slowboat

. Toen we de boot opgingen, bedankten wij de beide jongens hartelijk."Is okay" riepen ze beiden. "Als jullie vanavond hulp nodig hebben, dan moet je het zeggen hoor".Niet te geloven, wat een symphatieke mannen". De koffers verdwenen in het ruim en wij werden via een gammele plank de boot opgeholpen. Helemaal achter aan het gangpad, dichtbij het motorruim en het winkeltje

. Ook het toilet bevond zich daar. Onze voorbuur was een Duits stelletje, de achterbuur een ouder echtpaar met dochter uit Laos en onze zijburen, een oudere dame, die erg op zichzelf was en een Francaise. De motor werd gestart en sloeg aan, de boot zette zich langzaam in beweging. Wat toen volgde was een groot avontuur en onvergetelijk.Om 18.00 uur locale tijd meerden we af in Pakbeng.

De koffers gingen van boord. Rugzakken om en via een steile opgang naar het stadje. Wie stonden op ons te wachten.....de twee Belgische jongens. Zij sjouwden onze koffers naar boven. Wat een hulp......wat een medeleven....we waren compleet verrast. "Morgenochtend, sta ik hier weer'" riep Dimi. "Geweldig Dimi". We waren onder de indruk van hun hulpvaardigheid.
Donderdag 16 januari 2014. Het guesthouse voor 400 Baht was matig. Onze kamer op de 1e etage had twee bedden en weinig dekens

.Aan de Mekong is het 's avonds en 's morgens vrij koud. Kachels of centrale verwarming kent men niet. Dus warme kleding, mutsen en sjaals heb je dan ook nodig. En voor de nacht zeker een paar dekens. Warme  kledij hadden we, dekens ontbraken. Onze jassen, handdoeken en sjaals fungeerden als warmhouders voor de nacht. In de ochtend zijn we bij elkaar gekropen en hebben alles op 1 bed gegooid. BRRRRRRRRRR........wat hebben we het koud gehad. In Pakbeng heb ik nog gezocht met de eigenaar van het winkeltje van het guesthouse naar een nieuwe koffer. Samen op zijn scooter naar boven gereden naar een kleine Chinese-market. Daar hadden ze maar 1 klein valiesje. Jammer! Om negen uur zouden we weer vertrekken.Wie was daar, stipt op tijd.....Dimi, niet te geloven. "Jongen, wat zijn wij jou dankbaar" Hij pakte de koffer op en sjouwde hem naar de boot. Wij volgden.

We kregen dezelfde plaatsen toegewezen. Het echtpaar uit Laos stond reeds te wuiven. De Francaise was er ook. Voor ons namen de behulpzame Belgische jongens plaats. Links van ons nieuwe buren.....twee amerikaanse meisjes. En voor deze twee meiden, je raadt het nooit. Twee Brabantse grietjes, 1 uit Nuland, de ander uit Den Bosch. Dat was meteen oude maten krentebrood toen ze wisten dat wij uit Uden kwamen. Klokslag negen kozen we het ruime sop. De slowboat moet zich dan tussen de andere boten uitwurmen in zijn achteruit. De schipper/stuurman was reuze vakkundig. Zonder problemen manouvreerde hij de boot de Mekong op.

Toen we naar de oever aan de andere zijde keken ontdekten we een heel stel olifanten. Luid geschetter klonk en weergalmde over de Mekong.......ze namen een bad en dat moest iedereen maar weten. Jammer was het dat de zon verstek liet gaan.Het was behoorlijk fris op het water. Iedereen had warme kleding aan.Ook wij droegen onze jacks en sjaals. De slowboat zette er behoorlijk de pinnen in. De stuurman hield nauwkeurig de vaargeul in de gaten en stuurde het gevaarte behoedzaam, dan naar links en dan naar rechts. Soms vrij dicht bij de rotsmassa's die boven water uitstaken

.Gelukkig kon je je vrij op de boot bewegen. Achter het toilet bevond zich de motorruimte. Een enorme Isuzu diesel dreef het schip aan.Hij stond te brullen en te schokken. Draaiende assen, op en neergaande zuigers en een boel kabaal waren de ingredienten. Een machtig gezicht. Toen even na elf uur de zon doorbrak voelde het een stuk aangenamer aan. Ook leek de rivier vriendelijker. De oevers aan beiden zijden werden ook beter zichtbaar. Nu kon je allerlei dingen waarnemen die eerst onzichtbaar bleven. Boven de de witgele zandbanken waren meestal kleine dorpjes. Hier zag je kinderen rennen en spelen.Ook het leven op het water diende zich aan. Schepen in vele maten en vormen passeerden ons.

Vaak waren ze zwaar beladen met zakken rijst. Soms zonder lading. Hele families leven en wonen op die schepen. Het weer werd steeds mooier. Een aangename warmte daalde op ons neer. We voelden ons behaaglijk en warm. Met onze buren voerden we leuke gesprekjes. De sfeer aan boord was goed. Rond half vijf zouden we in Luang Prabang aankomen aan de kade. Dat werd aangegeven op de reisbeschrijving. Groot was onze verbazing dat de drie slowboats waarmede het hele gezelschap reisde ongeveer 10 kilometer voor Luang Prabang aan een onmogelijke zandoever afmeerden.

"Wat is hier aan de hand, dit kan niet waar zijn, Luang Prabang is nog kilometers van hier verwijderd". Protest hielp niet, de schepen gingen voor anker. Bagage werd uitgeladen in de modder en mulle zand, we moesten debarkeren. "Schande....schande", brulde iedereen. Achteraf hoorden waarom dit plaatsvond. 10 Kilometer eerder stoppen, levert geld op. Bespaart een hoop brandstof. De eigenaar van de schepen krijgt betaald tot de kade van Luang Prabang, dus het verschil steken ze in eigen zak. OPLICHTERIJ......niet bevordelijk voor het tourisme. De oever was op deze plek steil. Iedereen ploeterde naar boven met zware koffers of rugzakken. Ook wij, niet piepjong meer, moesten naar boven. Gelukkig werden we goed geholpen door die jonge mensen in ons gezelschap. GEWELDIG. We werden ondersteund.....koffers en bagage getild. Wat waren we dankbaar. Toen we helemaal boven waren zagen we beneden onze grote koffer met gebroken wielen liggen. Die moest nog naar boven. Een Laotiaanse man bood hulp aan voor een redelijk bedrag. Gretig maakten we hier gebruik van.

Met tuk-tuks, die apart betaald moesten worden, 180 Baht voor ons twee. 200 werd gevraagd. De 20 Baht die ik terug moest krijgen had de man ineens niet meer. Ons Amerikaans buurmeisje protesteerde hevig en griste de 20 Baht uit zijn vingers. "Shitguy", brulde zij. Ik kon haar wel kussen. Onze koffers moesten boven op die kleine tuk-tuk.

Ook hier werden we mee geholpen. Fantastisch toch! Rammelend en schokkend en met een rot vaart reed de tuk-tuk richting Luang Prabang. Iedereen stapte in het centrum van deze stad uit."Bye......see you....take care", klonk het toen wij bleven zitten.

Na zeven uur werden we bij Dokbua-guesthouse, dat we van te voren besproken hadden afgeleverd. We moesten naar de 1e etage, daar hadden we een mooie kamer en een heerlijk bed.
Vrijdag 17 januari 2014. Dokbua Guesthouse waar we heerlijk vannacht geslapen hebben is redelijk te noemen. Wifi ontbreekt helaas, maar de manager gaf ons tot tweemaal toe een internet-dongel met totaal 2000mb aan ruimte. Er zijn altijd flesjes water beschikbaar

. Nog twee minpuntjes mogen echter niet onvermeld blijven. Communiceren is heel moeilijk omdat er geen Engels wordt gesproken en de elektrische boiler werkt niet goed.De manager probeert het de gasten wel naar de zin te maken en geeft service waar het kan. Op onze vraag of hij wist waar we nieuwe koffers konden kopen, antwoordde hij onmiddellijk positief. Op de
 Chinese Markt, twee straten verder. Te voet zijn we er naar toe gelopen. Dat was weer even wennen na zoveel dagen zitten. Vrij snel hadden wij een kraam gevonden waar tassen en koffers werden verkocht. In de linker rij vonden we wat we zochten

. Twee degelijke koffers, een grote met 4 wielen en een kleinere met twee wielen en goede steunen. De koop was gauw gesloten. Met de nieuwe koffers terug naar het guesthouse. Toen de manager ze zag ging zijn duim omhoog, hij keurde ze kennelijk goed. Terug op de kamer hebben we al onze spullen overgepakt, een heel karwei omdat je aan de nieuwe formaten en ruimten moet wennen. Met een anderhalf uur stonden de oude koffers als oud vuil op de gang.

's Middags via de manager een open touristcar besteld. Voor 10.000 kip werden we naar het centrum van Luang Prabang gebracht, een normale tuk-tuk vraagt hiervoor 20.000 kip.(10.000kip is 1 euro) Die touristcars lopen trouwens op elektra. Luang Prabang viel ons in het begin erg tegen. Later viel het reuze mee. Maar dat was niet omdat we het er zo mooi vonden. Het kwam meer door de sfeer en alle winkeltjes en kramen die er waren.

In de hoofdstraat ontmoetten we onze behulpzame Belgische vrienden. Onmiddellijk vroegen ze ons naar de koffers. Nogmaals hebben we ze bedankt en gevraagd wat ze wilden hebben. "NIETS", was het antwoord. "We wilden jullie gewoon helpen". Ze vertelden dat ze om 14.00 uur naar naar de watervallen zouden gaan en morgen naar Zuid Thailand. Tegen vijf uur werden we weer door de touristbus opgehaald en naar Dokbua Guesthouse gebracht.

Zaterdag 18 januari 2014. We moeten nog even vermelden dat de kamer in Dokbua Guesthouse ruim en licht was, het bed was perfect en we hadden voldoende dekens(dekbed) om warm te blijven. De nachten zijn toch behoorlijk koud in Laos. Na  een heerlijke ontspannen nachtrust zijn we weer met de touristcar naar Luang Prabang centrum getogen. We wilden naar de watervallen van Kuang Si,

de mooiste waterpartijen van Laos. Met een grote tuk-tuk werden we vanaf Luang Prabang naar de watervallen gereden. 200.000 kip (20 euro) wilde de driver hebben, heen en terug, zo'n 70 kilometer. Om 12.00 uur vertrokken wij. De beste tijd om te gaan volgens de driver. Jemig wat heeft die man gereden. Snel en behoedzaam. Elk gaatje in het nogal drukke verkeer benutte hij.Bij de stoplichten drong hij voor. Hij haalde al wat langzaam was met voorzichtigheid in. De wind blies door de getraliede tuk-tuk, gelukkig hadden we de jasjes aangetrokken en de sjaals om de nek. Geen overbodige luxe. Precies om 13.00 uur arriveerden we bij de watervallen. Met ons heel veel andere touristen

. Overal zagen we kraampjes en eettentjes.....ja daar waar veel mensen komen kun je kips verdienen. Om bij de watervallen te komen moest je natuurlijk toegangskaartjes kopen. Het mooie park (jungle) heeft onderhoud nodig. Overal leuke plekjes en banken. Verkleedhokjes voor de zwemmers en toiletten. Prachtige aangelegde paden, verlichting, noem het maar op. Dat kost geld. Via een grote poort gingen we het park binnen. Na een klein stukje gewandeld te hebben maakten we kennis met de overvloedige plantenweelde. Groot en kleinbladige struiken,

bloemen, de mooiste om in een vaas te stoppen.

Gesjilp en gekwetter van vogels rondom. Een waar paradijs.Via een klein smal paadje togen we dieper het park in. We vielen van de ene in de andere verbazing. Snoven vochtige lucht op. Aanschouwden moeder natuur in optima forma. Ja.....zeiden we, dit moet je beleven en voelen. Vaag op de achtergrond hoorden we het gekletter van water door het dichte gebladerte. "De watervallen zijn in de buurt", fluisterden we, bang om luid te schreeuwen. Even nog......en toen.......water, koel helder water

, het bruiste en borrelde, stroomde en spetterde. Prachtig tussen al dat groen. Het ene plekje was nog mooier dan het andere. Een volmaakt paradijs lag aan onze voeten. We werden stil, bijna ontroerd van al dit moois. En dit was pas het begin. De hele waterpartij bestaat uit vijf lagen. In vier ervan mag gezwommen worden. Het vijfde plateau is voor zwemmers gevaarlijk. Het water stroomt te hard en valt daar van een hoogte van 50 meter naar beneden. Bij een ruim klein meertje, dat gevoed werd door vele kanaaltjes en zeer idyllisch was stond dat ene bankje en dat was voor ons. Het mooiste plekje ooit om te lunchen.

Het water kon je bijna aanraken. Rondom planten en bloemen, rust en vrede........schitterend! Jullie kunnen het geloven of niet, we hebben nog nooit zo'n lekkere lunch gehad. Toen we de buiken vol hadden zijn we langzaam verder gewandeld. Fotocamera in de aanslag. Er volgden nog vele wonderschone meertjes, rotspartijen waar het water tuimelde, bruiste, nevelde en naar beneden kletterde en weer andere meertjes vulde. Klik....klik...klik, nog een foto. We werden bijna gretig om al dit moois vast te houden.En eindelijk, daar was hij dan......de grote vette waterval.

Het leek net of het water zo uit de hemel neerdaalde. Met een konstante stroom tuimelden duizenden en nog eens duizenden liters water omlaag. Stil werd je ervan. Wat een geweld. Machtig mooi. Waternevels rondom, iedereen was sprakeloos en wilde zo dicht mogelijk bij dit wonder der natuur in de buurt komen. Dit had men mogelijk gemaakt met bruggetjes en kleine platforms. Via een onmogelijk klein steil padje tegen de kleiachtige wand ben ik omhoog geklauterd. Ik voelde me het menneke van vroeger, voelde geen angst, moest dit schouwspel van nabij proeven en......het lukte......20 meter van het bruisende geweld kon ik mn foto's schieten en filmpjes maken

. Zeker een twintig minuten zijn we op deze plak gebleven, we konden er nauwelijks van los komen. Met de driver van de tuk-tuk hadden we afgesproken om tegen drie uur terug te zijn. De tijd begon te dringen. Met enige tegenzin zijn we hetzelfde
padje teruggelopen. Nu zagen we de waterpartijen van de andere kant, dus heel anders. Bij een redelijk diep meertje zijn we gestopt. Hier waren jongeren aan het zwemmen en springen. Via een boom konden zij gebruik maken van een een touw en dan het water in slingeren

. Zoals ik Tarzan zag doen in de vele films die ik als jongetje heb aanschouwd. Als ik een zwembroek bij me had gehad, was ik ook zeker gesprongen. Maar helaas. Dan maar kijken! Jongens en meisjes sprongen met veel plezier naar beneden onder luid gejoel van de toeschouwers. Tien minuten later dan afgesproken reden we weer richting Luang Prabang, waar we rond vijf uur aankwamen

. Omdat we morgen Dokbua Guesthouse moesten verlaten en nog ietsje langer in Luang Prabang wilden blijven hebben we een ander guesthouse besproken. Er zijn er honderden in deze stad, van zeer lux tot heel eenvoudig.
Zondag 19 januari 2014. Van guesthouse veranderd. We zitten nu in een eenvoudig onderkomen aan de Mekong. Voor 80.000 kip per nacht hebben we een kleine kamer met dubbelbed en een badkamertje.

Niet veel soeps, maar dat kan ook niet en.....het is maar voor twee dagen.

Er is wifi maar de connectie is matig, je moet heel dicht bij de router zitten dan heb je goede verbinding. Als je je in dit guesthouse aan de huisregels houdt is alles verder toegestaan en kan je je gang gaan. Beddegoed, dekens, handdoeken alles mag je zelf pakken en er is lekkere koffie of thee en bananen zoveel als je maar wilt. Het centrum van Luang Prabang is een paar straten verder. Als je binnendoor loopt een wandeling van niets.Trouwens door al die smalle straatjes lopen is heel gezellig.

Je ziet het gewone leven. Via een marktstraat met kramen met hoofdzakelijk etenswaren en groente en fruit kom je in de hoofdstraat. Bij de kippenkraam val je bijna van je graat, tientallen gekookte kippenkoppen kijken je aan. Maagjes per ons, kippepoten en borststukken, alles van de kip. Trouwens in Laos wemelt het van de kippen en hanen. Even verderop is een kraam met alles van het varken.

Hele varkenkoppen voor de erwtensoep.Ingewanden, poten ja alles van het zwijn. Heden onze reis besproken naar Vang Vieng. Met een minivan voor 120.000 kip per persoon. Dinsdagochtend tussen 8.30 en 9.00 uur worden we opgehaald. Rest van de dag door de stad geslenterd.'s Avonds bij de avondmarkt gegeten. Op een grote tafel stonden allemaal schalen met gerechten

. Voor 10.000 kip ook. per persoon, kon je zoveel opscheppen als je maar wilde en het was nog lekker ook. Om halftien waren we terug in ons Guesthouse.

Maandag 20 januari 2014. De verjaardag van mijn lieve moeder zaliger Johanna Spiering. Gefeliciteerd moesje, zo je me horen kan. Slecht geslapen vannacht. Het matras was keihard en heel vroeg in de morgen begon het te ruiken naar houtvuurtjes en lieten de hanen zich horen..Omdat we dicht bij de Mekong zitten is het behoorlijk koud in de morgen. Douchen is geen optie dan, dat moet je beslist 's avonds doen. Lekker getreuzeld na het wakker worden. In het centrum van de stad hebben we ontbeten. Het Mango garden Restaurant serveert een heerlijk ontbijt met gebakken eieren.

We hebben er een tijdje gezeten om dit blog bij te werken. In de middag naar de rivier gewandeld. Hier ontdekten we bij toeval een originele bamboebrug. Uniek. Voor 10.000 kip mochten we er over. Al wiebelend liepen we over de bamboestrips naar de overkant. De staanders van de brug waren  van dikke houten palen, De liggers van forse bamboestokken.

Alles tesamen gebonden met touwen en staalkabels.Op de andere oever was een steile houten trap. De vijf en twintig treden omhoog waren een goede oefening

. Boven belandden we op een locaal weggetje, waarop zich een restaurantje bevond.Aan de andere zijde op de hoek een oude tempel(Wat). Aan alles kon je zien dat het bouwwerk niet zo jong meer was Sommige gebouwen hadden dringend onderhoud nodig. Met een slakkengangetje zijn we terug gelopen, de bamboebrug weer over en op de amdere oever de nogal steile trap op. Dat was even puffen. Omdat we volgens de kaart dicht bij het historisch centrum zouden zijn, wilden we dat ook nog even meepakken. Dat waren nog ettelijke kilometers lopen langs de rivier met de mooiste doorkijkjes. Historische gebouwen konden we niet ontdekken, wel enkele mooie oude optrekjes uit de Franse periode toen Laos nog Indochina heette.Via een zijstraat zijn we naar de mainstreet gelopen.Ook hier geen enkel historisch gebouw te bekennen

. De mooie oude tempel die we aantroffen was een pleister op de wonde. Ook een paar oude schoolgebouwen uit de Franse periode waren de moeite waard. In het restaurantje waar we vanmorgen het ontbijt nuttigden hebben we franse frietjes en biefstuk gegeten.'
Dinsdag 21 januari 2014. Vandaag gaan we naar Vang Vieng, het stadje dat tussen Luang Prabang en Vientiane ligt.Kloksag  zeven uur opgestaan. De koffers in orde gemaakt. Kamer opgeruimd en om kwart voor negen verlaten. Bij de receptie boekten we uit.We hadden afgesproken 80.000 kip per nacht en onze was voor 15.000 kip, dus tesamen voor twee nachten was dit totaal 175.000 kip. De nogal louche eigenaar van het guesthouse wilde 200.000 kip hebben. Van onze afspraak wist hij zogenaamd niets. Nou dan is hij bij ons aan het verkeerde adres.Wiij legden 175.000 kip op tafel, die hij gretig in ontvangst nam.Geen protest geen hard feelings, alleen een big smile

. We waren door de host hiervoor gewaarschuwd. In de hal hebben we koffie genomen en het ontbijt gereed gemaakt. Vertrekken uit een guesthouse is altijd een beetje hectisch. Je hebt goede afspraken gemaakt, maar toch! Omdat er nog meer gasten wegggingen naar verschillende bestemmingen moest je een paar keer je ticket laten zien met de namen erop. De laatste tuk-tuk was voor ons bestemd. Gelukkig had ik de koffers eerder het gekke opgangetje afgereden. Ze stonden klaar bij de straat. De driver met hulp tilde de bagage van iedereen op het dak van de driewieler, sjorde het hele spul vast en daar gingen we. Naast ons zat een jong stelletje uit Amsterdam, geboren en getogen in Friesland. Een leuk gesprek volgde. Ze kenden Uden zeer goed, waren er zelfs een paar keer geweest. Wat een toeval he.De andere buren waren een jongen uit Israel en iemand uit Maleisie. Ook twee hippies met dreadlocks reden mee, zij kwamen uit Italie.Op het busstation moesten we overstappen op de minibus.

Onze koffers werden door de jonge mensen aangepakt en op de minibus getild. Toen ook dit hele spul opgeladen was, vastgesjord en voorzien van een stevig dekzeil vertrokken we. Wij kregen de mooiste plaats, nl. naast de chauffeur, dus prachtig uitzicht. Toen we Luang Prabang uit waren, reden we de bergen in. Een onvergetelijke rit volgde. Honderden haarspeld bochten. De berghellingen waren steil aan beide kanten van de smalle weg. Rechts diepe afgronden, geen vangrail, bocht in, bocht uit. Zware vrachtwagens kwamen ons tegemoet, ze kropen naar boven, zwarte rook braakten ze uit, de diesellucht drong penetrant je neusgaten binnen

.Jongens...jongens...wat een mooie plek hadden wij.Al dat moois op een presenteerblaadje voorgeschoteld. Onvergetelijk! Al snel hadden wij door dat het locale leven zich op en naast deze weg afspeelde.Kleine en grote hutten van bamboe en ander materiaal flankeerden dan weer de ene kant van de weg, dan weer de andere. Aan de kant van de schuine helling naar beneden gebruikt men heel lange palen om het bouwseltje waterpas te zetten. De palen dienen tevens als de  basis van de huisjes. Achter de woninkjes is  nauwelijks ruimte

.Hele dorpjes worden op deze manier opgetrokken. In het voorbij gaan zagen wij het gehele sociale leven van dit bergvolk. Moeders met babies, oude van dagen, veel heel veel kinderen.De gezinnen zijn groot en alles speelt zich af in de nabijheid van hun woninkjes. Het voedsel wordt op kleine vuurtjes bereid. Water tapt men uit bronnen. Ook verbouwd men wel wat. Vaak sla, kool en wortelen. In de iets grotere dorpen, meestal lintdorpen gaan de kinderen naar school. Ze moeten vaak kilometers lopen om er te komen. Spelen en ravotten doen ze langs de weg. We waren heel verbaasd dat de kleintjes aan de kant blijven. Ze beschikken over een soort dicipline om vooral niet over te steken..Zelfs de dieren hebben dit gedrag in zich. Automatisch weten ze dat de weg onberekenbaar en gevaarlijk kan zijn. En....we hebben heel wat dieren gezien. Kippen, geiten, varkens en biggen, honden en veel runderen.

Om d benen te strekken hebben we onderweg twee stops gemaakt. De eerste van tien minuten om het toilet te bezoeken. De tweede van twintig minuten om te eten en versnaperingen te kopen. Na deze laatste stop hadden we nog een anderhalf uur te gaan. Het landschap werd anders, we kwamen in een lange afdaling met vele bochten en gaten in de weg. Het verkeer werd ook intenser. Rijen vrachtwagens ploeterden de andere kant op.Ook werd het aantal scooterrijders groter. Met een flinke gang raasden we door dorpen en velden. Iets na twee uur reden we een busstation binnen. Eindpunt van de trip. Gauw de koffers op een tuk-tuk over geladen en richting centrum. Bij het hospitaal werden we afgezet en toen ging ieder zijns weegs.Daar stonden we bepakt en bezakt. De zon brandde op onze bolletjes, het was warm. We zijn een klein eindje richting centrum gelopen en gelukkig doemde het ene guesthouse na het andere op. We kozen er eentje uit waarvan wij dachten dat hij redelijk was.

Een heel vriendelijk dametje liet mij op de eerste etage een kamer zien. De eerste indruk was goed. Ruim bed, licht en op het oog schoon. Nu de badkamer even inspecteren. Daar was een plas op de vloer. Op mijn vraag wat dat was, begreep ik dat het was blijven liggen. Met veel moeite hebben we de koffers naar boven gezeuld en de kamer binnen gereden. Veel ruimte was er eigenlijk niet. Met een beetje schuiven van de stoelen en tv kon het er mee door. Nu even opfrissen in de badkamer en toen zag ik het. Het afvalwater van de wastafel ging door een blauwe pijp naar een putje en liep er niet in. Het gutste gewoon de vloer op. Brrrrrrrrrrrrrrrr.........Ik keek mn ega aan en zei. "Dit kan niet, even klagen". Eerst begreep het lachende vrouwtje mij niet. Met handen en voeten heb ik het haar uitgelegd. Ze begreep me en liep naar haar slaapvertrek. Daar haalde ze twee paar badslippers te voorschijn. Verbouwereerd als ik was, nam ik ze aan. Ze lachte en lachte. Ik helemaal niet. Beetje kwaad liep ik naar boven."Lieverd....kijk eens.....badslippers". "Waaaaaaaaat, die vieze dingen draag ik niet". "Weet je wat we doen, we zoeken gewoon een andere kamer". Daar hebben we geen spijt van gehad. Midden in het dorp ontdekten we een prachtig ruim guesthouse. "SOMPHATHAI GUESTHOUSE", stond er op de gevel. Wij naar binnen. Een vriendelijke oude dame, stond ons te woord. "Heeft u een kamer voor ons". "Ja hoor, wil je hem inspecteren". Dat deden we en we waren direct enthousiast.

Een ruime kamer, met breed bed en een prachtige ruime badkamer, stond ter onzer beschikking.Op de begane grond nog wel. Op mijn vraag wat de prijs was, waren we helemaal verrast. De somma van 50.000 kip per nacht. Wij namen de kamer en we haalden direct onze  spullen op. (10.000 kip is 1 euro).

Woensdag 22 januari 2014. Wie is er jarig vandaag? Ben.....onze zoon. Proficiat man....een dikke kus van us2, schreven we in het "Whatse apje". Onze eerste nacht in het nieuwe guesthouse beviel heel goed. We hadden genoeg dekens om warm te blijven en het bed was uitstekend. Momenteel zijn de avonden, nachten en ochtenden vrij koud. Als je opstaat moet je direct iets warms aantrekken. Alvorens te gaan douchen nemen we eerst ons ontbijt op de kamer. Daarna koffie en blog bijwerken en dan een hete douche. De boiler werkt gelukkig perfect. Vandaag gaan we Vang Vieng eens verkennen. Wat ons zo opvalt hier in dit stadje. De jongens en meiden in grote getale. Ze lopen in minimale kleding rond. Zijn druk en uitgelaten en komen van overal. Vaak zijn ze ook nog vroeg bij de hand en doen allerlei leuke dingen. Raften, bandvaren op terrassen hangen en hete luchtballon varen. Ze vermaken zich opperbest. 'sAvonds tref je ze in speciale gelegenheden voor jongeren aan. Wij oudjes vallen een beetje uit de toon. Maar als je ze benaderd zijn ze reuze spraakzaam en geven ze je niet het gevoel dat je een oude zombie bent. Vang Vieng is natuurlijk nieuw voor ons. We moeten echt zelf onze weg zoeken. Dat lukt wonderwel. Omdat we de rivier eens van nabij wilden zien, zijn we het linker zijstraatje naast ons guesthouse ingelopen. Vang Vieng is een beetje rommelig en voelt heel ongedwongen aan. Die sfeer pleziert ons. Trouwens heel Laos voelt anders. Voor een restaurantje hoef je geen uren te zoeken. Ze liggen vaak naast elkaar. Ook aan winkeltjes waar ze van alles en nog wat verkopen is geen gebrek.Aan het einde van het straatje dat we ingelopen waren ging een onmogelijk keienpad naar beneden.Heel voorzichtig moest je hier lopen en oppassen dat je je voeten niet verzwikte over een kei.Onze beloning was een houten brug en een grandioos uitzicht op de rivier en de bergen in de verte. Beiden genoten we van de heerlijke omgeving. Toen we de houten overspanning over waren zijn we links afgeslagen. Een weg vol keien liep langs de rivier naar een brug in de verte. Gelukkig was er een konijnenpaadje vlak langs het water. Het weer was voortreffelijk, we hadden er zin in. Toen we in de buurt van de oude brug kwamen, ontdekten we pas hoe oud deze eigenlijk wel was.Volgens mijn inschatting dateert hij uit de Franse koloniale tijd toen Laos nog Indochina heette

.De geallieerden in de tweede wereldoorlog bouwden dezelfde bruggen in Europa.Via een weggetje naar een ander deel van de rivier zagen we een prachtig stukje land met een typisch Laotiaans huisje. Hier moest een foto van genomen worden. Zo mooi, zo idyllisch. Terwijl ik een aantal opnames maakte kwam er een jongeman naar ons toe. "Sawaday" begon hij en in keurig Engels en zei hij dat ik verderop nog mooiere opnames kon maken Dat klopte helemaal. Achter het prachtige houten restaurant temidden van omgeploegde rijstvelden stond een aantal houten bungalows met rieten daken.

Via lange houten loopbruggen, die dwars over de rijstvelden liepen, waren de mooie gebouwtjes te bereiken. Wil je meer van dit resort weten kijk even op hun website
http://www.viengtara.com Toen de manager ontdekte dat wij wel belangstelling toonden,

nodigde hij ons uit een kijkje te gaan nemen. Het was een hele gewaarwording om op een loopbrug van net een meter breed dwars door de rijstvelden te gaan. De ligging van de huisjes/bungalows is werkelijk prachtig. De aardige jongeman van dit resort begeleide ons perfect en liet alles van de bungalow zien. Het zag er zowel binnen als buiten schitterend uit

. In de mooie warme ruimte stond een breed bed met televisie en allerlei gezellige versieringen aan de wanden. De badkamer was ontzettend knus en mooi. Er hingen twee witte badjassen klaar om gebruikt te worden. En om alles compleet te maken was er een koffiebar om zelf je kopje koffie of thee te bereiden. De huurprijs viel onze reuze mee, voor 70 dollar per week laagseizoen mag je dat knusse vakantiehuisje betrekken.

Toen we alles  bekeken hadden zijn we er gaan eten en daarna terug gelopen naar de rivier waarvan we inmiddels de naam weten.

De Nam Song rivier. Deze mooie rivier wordt overspannen door hele oude bruggen uit de Frans koloniale tijd toen Laos nog Indochina heette. Dezelfde bruggen gebruikten de geallieerden ook in W.O.II 's Avonds heb ik mijn schoenen opgehaald die verzoold moesten worden. Kostte hier voor beide 15 euro. In Uden 40 euro per stuk. Bedankt Laotiaanse schoenmaker.
Donderdag 23 januari 2014. Zoals gewoonlijk in de ochtend ons gemak er van genomen. Tegen de middag het  stadje in. Geld gepind en aan de wandel gegaan. Ergens friet en schnitzel gegeten. Daarna via een oud gammel bamboebruggetje de nogal vieze Klong/ modderpoel overgestoken en richting Nam Song rivier gelopen

. Daar ontdekten we heerlijke houten ligbedden met matjes en kussens om er in alle rust te genieten van de rivier en de omgeving.Dit is werkelijk het ultieme genieten. Liggend met een drankje, weg te mijmeren en je gedachten geheel los te laten. We vielen bijna in slaap. De rust, de stilte, de natuur, allemaal ingredienten om te ontspannen. Grandioos.
Vrijdag 24 januari 2014.Ja........wat gaan we vandaag doen. Vang Vieng is niet zo vreselijk groot. Je bent er eigenlijk snel door. Maar dit stadje heeft iets, dat we in Luang Prabang zeker misten.Wij kunnen niet goed uitleggen wat dat nu precies is. We hebben er over gefilosofeerd wat dit stadje nu voor ons zo bijzonder maakt. 1Punt weten we zeker.....dat is het Somphathai Guesthouse

. Geen trappen op, alles parterre. De hal waar je binnenkomt heeft twee brede in-uitgangen die wagenwijd openstaan. Wil je een kamer met balkon, dat is ook mogelijk, maar dit alles op de begane grond is ideaal. Punt. 2 ....daar zijn we ook heel zeker van. De Nam Song rivier. Een breed ondiep water, waar de localen in zwemmen en wij lekker langs banjeren. Punt 3.....de grote en kleine oergezellige restaurantjes waar je overal wifi hebt en meestal heerlijk kunt eten.Punt 4......heel belangrijk "De Sfeer", het is alemaal zo ongedwongen. Neem bv de oude dame, eigenaar van het guesthouse.

Zij staat je met raad en en daad terzijde, wil graag weten wat je zoal betaald en vertelt je dan of het du gevraagur of goedkoop was. Aan haar hebben we gevraagd waar we mandarijnen konden kopen. Op de markt natuurlijk, voldoende keuze en niet duur. Is wel een kilometer lopen. We hebben overwogen of dat een optie was. Nee dus.....een Laotiaanse kilometer kan vaak lang zijn. Weten jullie wat we gedaan hebben....FIETSEN GEHUURD.......

.Twee damesfietsen met mandjes, grote gein, voor 15.000kip per fiets. Wat een belevenis weer eens te fietsen en..........in dit weer. Geweldig. Wat is overwinteren in Azie toch leuk.Met wat gevraag zo hier en daar, wisten we welke richting we  uit moesten.

Het verkeer is hier "rechts", dus dat levert niet de minste problemen op. En...de drukte valt reuze mee. Als twee "Tour de France" rijders peddelden wij door de straten van Vang Vieng. Inderdaad was die kilometer wel heel lang. Met een half uurtje fietsten we het marktterrein op.In een aantal hallen waren honderden kramen. Kleding was wel de hoofdmoot. Ook de toiletartikelen waren ruim vertegenwoordigd. Omdat mijn lieve vrouwtje iets met lange mouwen wilde, zijn we eens gaan zoeken. Snel vonden we iets. Een rose vestje voor een redelijke prijs. Tegen 18.00 uur hebben we de fietsen terug gebracht.
Zaterdag 25 januari 2014. De temperatuur loopt nu langzaam op. Toen we rond elf uur buiten kwamen was het zelfs heet te noemen. Na even in de zon gebanjerd te hebben zochten we snel de schaduwzijde van de straat op. Op een hoek waar wifi was hebben we wat gedronken. Hier kun je je vergapen aan de backpackers die hier in grote getale voorbij trekken.

Ook jongelui die gaan peddelen in kano's komen hier zeer luidruchtig langs. In tuk-tuks en jeeps worden de meiden en jongens vervoerd. Volgens ons is Vang Vieng en omgeving erg in trek bij die jongeren. Langzaam zijn we naar de rivier gewandeld. Even voor het bamboebruggetje ontdekten wij een leuk restaurant met open terras en uitzicht op de Nam Song Rivier. Het zag er heel aantrekkelijk uit. Overal tafels en stoelen, maar aan de zijkanten heerlijke lage tafels met ligbanken en heel veel kussens. Aan de rechterzijde heb je dan uitzicht op het water. Wanneer je hongerig bent wordt hier je maaltijd geserveerd. Je ligt dan als het ware aan. Wij zouden geen Mauke en Henk heten om dit niet te proberen. Snel schoenen uit en ons genesteld in de kussens.

Een heerlijke relax-plek.Omdat wij reeds een maaltijd achter de kiesjes hadden, hebben we wat te drinken genomen.Naast ons lag een nog al kale man. Hij grroette vriendelijk in perfect Engels."Waar komen jullie vandaan als ik vragen mag". Dit is nou het leukein Vang Vieng, men praat en is belangstellend. "The Netherlands", antwoordden we."Wow....then we are neighbours, i am from Munchen. Ich bin Deutscher". Een duitser die zo buitengewoon goed Engels spreekt, zonder enig accent, kom je bijna nooit tegen. We hebben allerlei wetenswaardigheden uitgewisseld

Het vrouwtje durft.

. Reuze interessant. Tot laat in de middag zijn we daar letterlijk blijven hangen en liggen. Toen het rond vijf uur wat frisser werd zijn we  vertrokken. 's Avonds hebben we lekker gedineerd in een reuze gezellige tent met Laotiaans en Europees personeel.

De Nam Song Rivier in Vang Vieng.